Noclegi nad morzem w Polsce

Słowiński Park Narodowy

05 sierpień 2011r.

Słowiński Park Narodowy, prawnie utworzony od 1 stycznia 1967 r., jest największą osobliwością przyrodniczą Polski nadmorskiej. Obszar parku przekracza 18 tys. ha i obejmuje wydmowy pas nadmorski od Rowów po Rąbkę koło Łeby, duże jeziora Łebsko i Gardno oraz kilka mniejszych, a także tereny przyjeziorne i leśne. Dyrekcja Parku mieści się w Smołdzinie, tam też znajduje się muzeum obrazujące osobliwości przyrodnicze. Główną atrakcją Parku są ruchome wydmy nadmorskie, zwane często polską Saharą. Najwyższe wzgórza wydmowe osiągają wysokość 30-42 m. Pod działaniem słońca (które suszy piasek) i silnych wiatrów, wciąż przesuwają się one w stronę południowo-wschodnią. Ruch ściany piasku rocznie wynos 6-10 metrów. Zwały piasku po drodze zasypują wydmowe tra wy i krzewy, zbliżają się do jez. Łebsko, stopniowo je wypłycają i zasypują. Drzewa rosnące na piaskowych wzgórzach mają charakterystycznie wygięte konary. Są skazane na zagładę. Wały piasku stopniowo zasypują napotkane drzewa konary i wierzchołki znajdujące się pod piaskiem, giną. W swojej wędrówce piasek odsłania również kikuty drzew daw niej zasypanych. Wydmy na obszarze Słowińskiego Parku pozostawiają nie zapomniane wrażenie. Są przepięknie uformowane, występuje tu łuki grzbietów wydmowych, to znów kotliny i strome ściany, tu i ówdzie rosną kępy traw. Wrażenia z wędrówek pc wydmach pozostają w pamięci na zawsze. Jeziora przymorskie są płytkie, torfowe, z zarośniętymi brzegami. Są siedliskiem tysięcy ptaków. Tu znajdują się stanowiska lęgowe 200 gatunków ptactwa, w tym przepięknych batalionów, orlika bielika, perkoza, zimorodka, dzięcioła czarnego; łabędzia niemego. Jeziora Łebsko i Gardno stanowią także jedne z większych w Europie miejsc odpoczynku ptactwa przelotnego. Jest to prawdziwa kraina ornitologiczna. Park Narodowy zawdzięcza swoją nazwę Słowińcom - kaszubskiemu szczepowi etnicznemu, który tu mieszkał przez wieki, trudnił się rybactwem i rolnictwem. Mimo nacisków germanizacyjnych przez szkołę, wojsko, kościół i urzędy, Słowińcy do końca XIX w. zachowali swój język, pielęgnowali kulturę i obyczaj. Ostatnią wyspą Słowińców była wieś Kluki -położona wśród bagien nadjeziornych. Tutaj pozostały liczne relikty kultury Słowińców; część z nich zgromadzono w muzeum typu skansenowskiego w Klukach. O przeszłości Słowińców świadczy sposób budowania chałup, a także nazwiska na nagrobkach, które mimo niemieckiej pisowni brzmią po polsku. Turystyczne wędrówki po Słowińskim Parku Narodowym można odbywać tylko wyznaczonymi szlakami. Stan turystycznego zagospodarowania Parku jest skromny, z tego względu w czasie jednodniowych wypraw pieszych trzeba przemierzyć około 40 km. W Łebie jest schronisko turystyczne, kempingi i pola namiotowe. Stamtąd też najlepiej wyruszać statkiem na zwiedzanie ściany wydm przy jeziorze oraz muzealnej zagród Słowińców w Klukach.