Noclegi nad morzem w Polsce

Łeba, Ustka, Władysławowo, Sopot, Hel, Międzyzdroje, Kołobrzeg

Przez Pojezierze Kaszubskie

19 lipiec 2013r.

Przez Pojezierze Kaszubskie Sopot , Wielki Kack ,Chwaszczyno,Kartuzy ,Chmielno ,Ostrzyce , Wieżyca,Żukowo ,Rębiechowo, Wrzeszcz ,Sopot (ok. 115 km). Trasa okrężna przez najpiękniejszą część Pojezierza Kaszubskiego, m. in. sławną Drogą Kaszubską. Miejscowości bogate w cenne zabytki, wzniesienie Wieżyca, lotnisko w Rębiechowie. Al. Niepodległości jedziemy w kierunku Gdyni i tuż przed wiaduktem kolejowym skręcamy w prawo, wjeżdżamy pod ten wiadukt i na ul. Wejherowską, a następnie Obodrzyców. Jesteśmy na terenie Kamiennego Potoku, północnej dzielnicy Sopotu. Nazwa jest powtórzeniem nazwy potoku płynącego przez jej obszar, skanalizowanego w środkowym i dolnym biegu. Tę część miasta rozbudowano znacznie po 1945. Dalej na zachód leży dzielnica Brodwino, przez którą prowadzi nas ul. Kolberga. Do lat siedemdziesiątych była to niezabudowana dolina śródleśna. Rodowód nazwy tego siedliska sięga 1255, w którym zapisano ją w formie Brutnino. W 1283 wieś ta, podobnie jak Sopot, weszła w skład włości klasztoru oliwskiego. Przed 1550 przyłączono ją do Sopotu. Osada "zaginęła", ale utrzymała się do XVIII w. nazwa gruntu na tym terenie, wymieniona na niemieckiej mapie w postaci Brodvin. Wyrosłe "na surowym korzeniu" osiedle wyróżnia się pięknym położeniem wśród zalesionych wzniesień morenowych. Wyjeżdżamy na ul. Malczewskiego i minąwszy po prawej duży głaz, upamiętniający wybudowanie tutaj w latach dwudziestych ujęcia wodociągowego, udajemy się leśną utwardzoną drogą do odległego od Sopotu o 6 km Wielkiego Kacka. Nazwa wywodzi się od rzeki Kaczej,* wymienionej w 1236 w formie Cacza. Wieś wzmiankowana w 1277 jako Kflcko, należała do biskupów kujawskich jeszcze w 1773. Kościół istniał tu bardzo wcześnie, obecny neogotycki pochodzi z około 1896. Do Gdyni przyłączono Wielki Kack w 1953. Przedmieście posiada stację kolejową przy linii Gdynia — Kościerzyna, wybudowanej na początku lat trzydziestych jako część śląskiej magistralii. Z drogi sopockiej skręcamy w lewo na ul. Orłowską, która przechodzi w Chwaszczyńską. Po wyjeździe z osiedla mijamy Obwodnicę Ttójmiejską, następnie duży Zakład Farb Okrętowych POLIFARB i wzdłuż lasu udajemy się do Chwaszczyna (7 km od wylotu drogi sopockiej na ul. Orłowską). Przed wsią na wzniesieniu (189,4 m n.p.m.) widzimy stację telewizyjną. Chwaszczyno, duża, rozwinięta pod względem gospodarczym wieś należy do najstarszych osad pomorskich. Wymieniona w dokumencie donacyjnym z 1283, w związku z przekazaniem jej przez Mściwuja II klasztorowi oliwskiemu. Od 1301 do 1772 należała do biskupów włocławskich. Jedynym zabytkiem wsi jest barokowy kościół z 1723 przebudowany i powiększony w 1875. wyposażenie z XVII i XVIII w. Za czasów pruskich, aż do wyzwolenia w 1920 czynne były we wsi organizacje polskie (Towarzystwo Ludowe, chór), których działalność kładła tamę germanizatorskim poczynaniom władz niemieckich. Jedziemy dalej w kierunku Kościerzyny i za wsią Miszewo, po 8 km jazdy, kierujemy się w prawo do Przodkowa, dużej wsi kaszubskiej. Występuje ona w 1315 pod mianem Metkaym (nazwa pruska), w 1503 item rillas Przedkowo, w 1583 Przodkowo. Wieś znakomicie zagospodarowana. Kościół z 1878. W sąsiedniej wsi Młynek grodzisko wczesnośredniowieczne. Po 6 km jazdy z Miszewa do Przodkowa i 8 km z Przodkowi stajemy w Kartuzach. Kartuzy, miasto w otoczeniu zalesionych wzniesień i w sąsiedztwii kilku jezior. Zajmuje 6 km2, liczy ok. 14 tys. mieszkańców. W mieścił czynnych jest kilka niewielkich zakładów przemysłowych, 10 szkó różnych typów, Dom Kultury, Muzeum Kaszubskie, biblioteki, dom) wycieczkowe, restauracje, bary, kawiarnie, banki, stacje benzynowe itp Początek osadzie dało założenie w 1381 klasztoru Kartuzów ufundowanego przez Jana z Różęcina (dziś Rusocin). Zakonnicy przybyli z Pragi czeskiej. Obok klasztoru, przy dzisiejszej ul. Jeziornej powstała osada podległa konwentowi. Niebawem kartuzi pozyskali ogromne majętności i dzięki temu mogli wybudować duży zespól budynków klasztornych. Konwent składał się z Niemców i sprzymierzał się z Krzyżakami przeciw Polsce. W czasie wojen zakon wiele ucierpiał, rabowano jego folwarki, napadano na klasztor. W 1772 Prusacy skonfiskowali dobra kartuzów, a w 1823 zlikwidowali konwent. W XIX w. rozwinęła się osada przyklasztorna, nazwana z czasem od miana zakonu Kartuzami. Zamieszkana była wyłącznie przez ludność kaszubską. W 1818 ulokowano w Kartuzach siedzibę władz powiatowych. W ślad za tym poszła rozbudowa osady, a w 1865 powstał układ urbanistyczny obecnego centrum. Wzrastała stale liczba mieszkańców (w tym także Niemców) — urzędników, kupców itp. Do rozrostu osiedla przyczyniło się połączenie go szosą z Gdańskiem i Bytowem, a w 1886 linią kolejową z Pruszczem, w 1901 z Kościerzyną i w 1914 bezpośrednio z Gdańskiem przez Wrzeszcz. W początkach bieżącego stulecia uzyskały Kartuzy wodociąg i elektryczność. Czynne były jakiś czas zakłady przemysłowe: cegielnia, farbiarnia, dwa browary i wytwórnia zapałek. 8 II 1920 nastąpiło wyzwolenie, a 29 II 1923 uzyskały Kartuzy prawa miejskie oraz herb z gryfem i siedmioma gwiazdami na tarczy (projekt Aleksandra Majkowskiego)., Prawa miasta nadał Kartuzom Władysław Sikorski, ówczesny minister spraw wewnętrznych. W okresie międzywojennym stały się Kartuzy ważnym ośrodkiem ruchu turystycznego i miejscem letniskowym. Znane były również z wielu poczynań kulturalnych. Okupacja niemiecka przyniosła krwawy terror, rozstrzeliwania mieszkańców, wciąganie przemocą na niemieckie listy narodowościowe, za czym szło powoływanie do Wehrmachtu i wysyłka na front. Pewnego razu 1. Zespól poklasztorny: kościół Kartuzów, obecnie parafialny z ok. 1400, gotycki refektarz z ok. 1400. erem zakonnika z. ok. 1400 r.. budynki gospodarcze, obecnie mieszkalne, 2. Ruiny kaplicy Św. Krzyża, XVII w., 3. Kaplica Św. Brunona. XVIII w., 4. Obelisk ustawiony w 1882 r. dla upamiętnienia 500-lecia fundacji klasztoru, 5. Kościół poewangelicki z 1883 r.. 6. Dworek klasycystyczny z około 1800 r.. później przebudowany. 7. Zespół póżnoklasycystycznych budynków sądowych. 8. Późnoklasycystyczny budynek (dawny hotel). 9. Dawna gorzelnia przebudowana na dom mieszkalny, 10. Zespół budynków / poł. XIX. 11. ..Gdańsk Tourist". -osobowa grupa poborowych, prowadzona przez esesmanów, zaśpiewała na kartuskim rynku hymn "Jeszcze Polska nie zginęła". 10 marca 1945 przyszło wyzwolenie. Zniszczeniu uległa jedynie stacja kolejowa. Dotkliwie odczuło miasto likwidację trasy kolejowej do Gdańska przez Wrzeszcz. Kartuzy bardzo wolno dźwigały się po zubożeniu wojennym. Uruchomiono kilka niewielkich przedsiębiorstw przemysłowych i szereg warsztatów rzemieślniczych. Nastąpił wzrost liczby ludności 8 tys., za czym poszła rozbudowa miasta. Wzniesiono nowy zespół szpitalny, budynki szkolne, powstał stadion sportowy i inne. Uroczystości imprezy urozmaica znakomity kaszubski Zespół Pieśni i Tańca "Kaszu-by". Zwiedzanie warto rozpocząć od obejrzenia wystaw Muzeum Kaszubskiego. Zaprezentowano w nim tematy: rzemiosło, transport, łowiectwo i rybołówstwo, sztukę ludową (m. in. hafty zabytkowe i współczesne, instrumenty ludowe, ludowy strój kaszubski). Z muzeum podjeżdżamy do poklasz-tornego zespołu, gdzie oglądamy gotycki kościół z około 1400, wzniesiony z kamienia i cegły, nakryty osobliwym dachem w kształcie wieka trumny, stanowiącym plastyczne ujęcie kartuskiej dewizy memento mori - pamiętaj o śmierci. Dach zbudował Piotr Lethau w 1733. Z tego czasu pochodzi barokowy hełm wieży i dwie sygnaturki. Wnętrze kościoła o wymiarach 44,45 x 9,30 m nakryte jest sklepieniem gwiaździstym. Cenniejsze obiekty wyposażenia to wielki ołtarz z 1639, kurdybany z 1685 na ścianie prezbiterium, stalle z 1677 i tron przeora z 1641, dwa cenne ołtarze boczne z XVII w., obrazy z XVII i XVIII w., w tym dwa duże Kościół poklasztorny w Kartuzach "Ukrzyżowania" Macieja Denka z 1639, piękna balustrada chóru z około 1640 i inne. Szczególnie cenny jest gotycki ołtarz z 1444 w kaplicy NMP. Od północy przytyka do kościoła jedyne zachowane skrzydło małego krużganka. Interesujący wystrój z XVIII w. posiada zakrystia. Opodal wyjścia z zakrystii skromny w wyglądzie, murowany domek, obecnie siedziba zakrystiana. Jest jedynym z kilkunastu eremów, w których mieszkali zakonnicy. Zachowany pochodzi z XV w. W 1598 zwiedzał go król Zygmunt III Waza. Wnętrze eremu, składające się z pięciu pomieszczeń, posiada sklepienia z XVI w., szczególnie ładne w oratorium zakonnika. Po północnej stronie kościoła wznosi się gotycki refektarz konwentu, podpiwniczony, z wnętrzem o wymiarach około 8 x 21,5 m. nakrytym sklepieniem gwiaździstym. Do refektarza przytykało północne skrzydło małego krużganka. Na ścianie zachowały się ślady gotyckich sklepień. Kilka gospodarczych niegdyś budynków, klasztornych zachowało się przy ul. Ściegiennego. Od wieży kościoła prowadzi brzegiem Jeziora Klasztornego dróżka, nazywana niegdyś Aleją Filozofów. Prowadzi ona do bukowego lasku tzw. Gaju Świętopełka. Wróciwszy pod kościół idziemy ścieżką wzdłuż dawnego muru klasztornego z 1641. Na bramie z 1864 figury barokowe z 1674. Dochodzimy do drogi (ul. Wzgórze Wolności). Przy wylocie dróżki około 500-letnia Kpa, o obwodzie pnia 5,80 m, a druga nieco dalej. Wchodzimy na nowy cmentarz: i przy pierwszym odgałęzieniu dróżki w prawo widzimy grób Aleksandra Majkowskiego, poety, powieściopisarza, założyciela i redaktora pisma "Gryf', niezmordowanego bojownika z pruskimi germanizatorami. Główne jego dzieło to Żece i przigode Remusa. Na tablicy czytamy wyjęty z tego dzieła werset: Na terenie miasta znajduje się kilkanaście zabytkowych budynków z X1X/XX w., a przy pl. 22 Lipca (rynek) poewangelicki kościół z 2 poł. XIX w. W małym parku przy ul. Parkowej i Buczka kamień upamiętniający 500-lecie założenia klasztoru. Od cmentarzy ul. Wzgórze Wolności jedziemy ku Krzyżowej Górce, widocznej na prawo obok drogi. Widać tam ruiny kaplicy Św. Krzyża, zbudowanej w XVII w. dla odstraszania czarownic, które odbywały tu ponoć swoje sabaty. Po 9 km jazdy, minąwszy Jezioro Łapalickie długości 2 km skręcamy przy jego końcu, pod wsią Garcz w lewo i po 2 km zatrzymujemy się w sławnym od dawna letnisku Chmielno, obecnie siedzibie gminy. Położone jest nad dużymi jeziorami Białe i Kłodno. Na wschód od wsi, poza taflami jezior widnieją dwa znane turystom wzgórza widokowe: Góra Biskupia i Góra Tamowa, ta ostatnia owiana legendami. Chmielno należy do najstarszych osad pomorskich, niegdyś zapewne było ośrodkiem opola, domniemanej kolebki rodu książąt pomorskich. Dzieje Chmielna sięgają VIII w., kiedy stanął tutaj silny gród, później siedziba kasztelanów, a nadto w XIII w. rezydencja księżniczki Damroki, fundatorki pierwotnego drewnianego kościoła, rozebranego po barbarzyńsku mimo dobrego stanu budowli w 1845. Pierwsza wzmianka o Chmielnie pochodzi z 1220. O istnieniu kasztelanii informuje dokument z 1283, w którym wymieniony jest castellanus in Cmelna. W 1304 występuje kasztelan z Chmielna Trojan. Zajęcie Pomorza przez Krzyżaków zakończyło istnienie kasztelanii chmieleńskiej, a ośrodkiem władzy stało się po pewnym czasie Mirachowo. Opuszczony gród uległ dewastacji. W okresie zaboru pruskiego Chmielno było ośrodkiem życia polskiego. Powstało w nim Towarzystwo Ludowe, założono polski Bank Ludowy. W 1906 r. dzieci, walcząc o polski język w szkole, włączyły się do sławnego strajku szkolnego. Żyła we wsi pamięć powstania styczniowego, czego świadectwem jest żelazny krzyż, ustawiony w 1888 dla uczczenia 25 rocznicy wybuchu powstania. Chmielno słynie z malowniczego położenia, dzięki czemu organizowano tu plenery malarskie. Plonem ich są widoki Chmielna, spotykane w ekspozycjach muzealnych. Zwiedzanie wsi rozpoczynamy od wizyty w sławnym warsztacie ceramicznym rodu Neclów. Mieści się on przy drodze, w murowanym domu stojącym opodal jeziora, na początku wsi. Swój warsztat i wykonane w nim ozdobne naczynia prezentuje Ryszard Necel, dziewiąty z tego rodu kościerskich, a następnie chmielneńskich garncarzy-ceramików. Z warsztatu drogą przyjeziorną jedziemy w kierunku przesmyku między jeziorami Białym i Kłodno. Tuż za wspomnianym krzyżem z 1888 znajduje się grodzisko, pozostałość po grodzie kasztelańskim z VIII XIV w. Na jego terenie odkryto niedawno szczątki kamiennej budowli, zapewne wieży grodowej. Warownia stała wówczas na wyspie, gdyż jeziora łączyły się po obydwu stronach pagórka grodowego. Z grodem tutejszym, dawnym kościołem Damroki i nazwą wsi związane są bardzo ciekawe legendy. Spod wałów grodu, przeciętych drogą prowadzącą przez wieś Kosy do Kartuz udajemy się do centrum wsi, gdzie wznosi się ceglany, bezstylowy kościół z 1846, rozbudowany w 1887, wieża w 1860. We wnętrzu kilka zabytkowych dzieł plastyki z XV -XVIII w., m. in. Pieta, zapewne z pocz. XVI w. Ołtarz główny z rzeźbioną grupą Ukrzyżowania pochodzi z około 1700, podobnie jak dwa ołtarze boczne. Obraz Madonny z XVII w., św. Mikołaja z XVIIł w. Na ścianach i stropie polichromia oparta na wzornictwie kaszubskim. W pobliżu zbiorcza Szkoła Tysiąclecia, otwarta 8 IX 1963, zasłużona w upowszechnianiu wiedzy o regionie wśród młodzieży. We wsi przykłady dawnego budownictwa. Nowe budownictwo głównie przy naszej trasie do odległego o 2 km Chmielonka, własności cystersów oliwskich od początków XIII w. do 1316, a następnie norbertanek z Żukowa, do których od XIII w. należał kościół w Chmielnie, a od XIV w. aż do 1772 cała wieś. W Chmielonku mijamy przepływ rzeki Raduni z Jeziora Raduńskiego do Kłodna i obok młyn z tradycjami od XIII w., kiedy należał do cystersów. Zaczynające się w tym miejscu Jezioro Raduńskie ciągnie się wąskim pasmem długości około 16 km w kierunku południowo-zachodnim. Z Chmielonka udajemy się do odległego o blisko 5 km Ręboszewa. Najpierw oglądamy malowniczo położoną nad jeziorem Kłodno wieś Zawory, a następnie jedziemy wzdłuż wschodniego brzegu jeziora Brodno Małe. ciągnące się na przestrzeni 2,4 km. Przed Ręboszewem, po lewej, obrzędowe niegdyś wzgórze Sobótka. We wsi gospoda "Sobótka". Przejeżdżamy przez mostek na Raduni, która przepływa w tym miejscu z jeziora Brodno Małe do Bródna Wielkiego. Wzdłuż tego ostatniego, po wysoczyźnie wjeżdżamy na wzniesienie Złota Góra (160 m n.p.m.), opadające urwistym stokiem ku wodom jeziora. Tuż przy drodze wznosi się pomnik, odsłonięty 9 VI 1968 dla uczczenia bojowników ruchu oporu Pomorza Gdańskiego. Autorem projektu monumentu jest rzeźbiarz gdański Wiktor Tołkin. U podnóża stoku, nad samym jezioręm odbywają się różne regionalne imprezy. Ze Złotej Góry zjeżdżamy w dół Drogą Kaszubską, o której informację umieszczono nieco niżej na głazie. Zbudowano ją w 1. 1965 1967, ciągnie się ona na przestrzeni 22 km między jeziorami i wzniesieniami w najbardziej malowniczej części Pojezierza Kaszubskiego. Biegnie przez Chmielno, Chmielonko, Zawory, Ręboszewo, Złotą Górę, Brodnicę Dolną, Ostrzyce, Kolano i obok Wieżycy, gdzie kończy się wlotem na drogę Gdynia — Kościerzyna. Dalej Brodnica Dolna, w której Stanica Wodna PTTK. Około 1 km dalej, naprzeciw wysepki na Jeziorze Ostrzyckim, wzdłuż którego jedziemy, wzniesienie Jastrzębia Góra (227 m n.p.m.). Na pochyłości leży głaz narzutowy o obwodzie ponad 6 m. Z tego miejsca, oddalonego około 200 m od drogi wspaniały widok na Jezioro Ostrzyckie i jego pagórkowato-leśne otoczenie, m. in. masyw Wzgórz Szymbarskich z Wieżycą. Po 3 km jazdy od Złotej Góry stajemy w letniskowej wsi Ostrzyce. Wieś wymieniona w 1241, kiedy pozyskał ją biskup włocławski. Później należała do dóbr rycerskich, a od 1422 do kartuzów. Zniszczona i częściowo wyludniona podczas wojen szwedzkich. We wsi dom wycieczkowy, restauracja i kawiarenka. Obok wsi wypływ Raduni z Jeziora Ostrzyckiego. Płynie stąd do pobliskiego jeziora Trzebno. Droga polna wzdłuż tego jeziora zaprowadzi po 3 km do Goręczyna, starej wsi kaszubskiej, ongiś ośrodka opola, w XIII w. kasztelanii (1241 - castelania Goruchino). Śladem po niej jest tzw. Zamkowisko na prawym brzegu Raduni. W XIII w. pozyskali wieś biskupi kujawscy, a w 1462 kartuzi, którzy w 1631 wybudowali istniejący kościół (rozbudowany w 1905). We wnętrzu bogate wyposażenie z XVI XVIII w., m.in. gotycka Madonna z XVI w. i cenny gotycki dzwon, odlany około !400 przez ludwisarza Piotra i Malborka. Z Goręczyna pochodził Alfons Flisykowski, syn miejscowego Kaszuby, w 1939 zastępca dowódcy obron) Poczty Polskiej w Gdańsku. Zamordowali go Niemcy wraz z innym; obrońcami Poczty Polskiej w dniu 5 X 1939 na Zaspie. Z Ostrzyc jedziemy ponad 3 km wzdłuż Jeziora Ostrzyckiego (powierzchnia 296 ha, długość ponad 7 km, głębokość do 18 km), jednego z najpiękniejszych na Pojezierzu Kaszubskim. Na brzegu wielki Ośrodel Wypoczynkowy Stoczniowców, rozbudowany z przedwojennego obozi YMCA. Nieco dalej mała osada Kolano, w której zachowany budynel karczmy z tradycjami od pocz. XVIII w. Tu droga nasza zwraca się z; torem kolejowym ostro ku wschodowi i od stacji PKP Wieżyca (linia Gdynia — Kościerzyna — Bydgoszcz) pnie się zakrętami po stoku Wieżycy. Zatrzymujemy się przy kamieniu ze strzałką, wskazującą na ścieżkę, na której czarne znaki prowadzą na wierzchołek (328,6 m n.p.m.) wzniesienia, najwyższego na całym Pojezierzu Pomorskim. Stoki Wieżycy pokryte są lasem mieszanym, którego fragment o pow. 26,5 ha jest rezerwatem leśnym ze stanowiskiem buka. Po likwidacji wieży przestała być Wieżyca punktem widokowym. Zimą jest terenem narciarskim. "Przystań" narciarzy w pensjonacie "Hubertówka" na stokach Wieżycy i w restauracji "Wiejskiej" w pobliskiej wsi Szymbark. Po 4 km jazdy od zakrętu koło osady Kolano opuszczamy Drogę Kaszubską i wjeżdżamy na drogę Gdynia — Kościerzyna — Grudziądz. Skręcamy w lewo (w kierunku Gdyni) i przez tereny faliste, początkowo bezleśne, mijając wsie Egiertowo (stacja benzynowa), Hopowo, Borcz dojeżdżamy do dużego obszaru leśnego i małej osady oraz leśnictwa Babi Dół. Tu odgałęzia się w lewo droga, prowadząca do odległego o niecały kilometr przełomu rzecznego, znanego ze wspaniałej urody Jaru Raduni. Najpiękniejsza jego część zaczyna się od mostku i ciągnie na przestrzeni około 2 km w dół rzeki, do jeziorka pod wsią Rutki, powstałego ze spiętrzenia wód Raduni przy budowie w tej wsi zapory i małej elektrowni. Ścieżka wzdłuż rzeki miejscami dość trudna. Z Babiego Dołu jedziemy do Żukowa, odległego o 21 km od wylotu Drogi Kaszubskiej, 6 km od Babiego Dołu. Żukowo należy do najstarszych wsi pomorskich*. Jej dzieje znane są od 1213—1214, kiedy książę pomorski Mściwuj I podarował ją erygowanemu wówczas klasztorowi Norbertanek, przybyłych ze Strzelna. Klasztor stanął w dolinie rzeki Raduni, przy ujściu do niej strugi Słupiny. Przez całe wieki był placówką polską, prowadził polską szkołę. Słynął z pięknych haftów; umiejętność ta utrzymuje się we wsi do dzisiaj. Gromadził też klasztor cenne dzieła sztuki, których duży zespół zachował się we wnętrzu kościoła. W 1772 Prusacy zagrabili dobra klasztorne, a w 1834 rozwiązali żukowski konwent. Z przyklasztornej osady rozwinęła się z czasem duża wieś, głównie po ostatniej wojnie światowej. Na jej rozwój * 1989 r. uzyskało Żukowo status miasta. wpłynęło w dużej mierze przeprowadzenie w latach trzydziestych magii rali węglowej Śląsk — Gdynia. Za czasów pruskich zbudowana zosta lokalna kolej z Pruszcza do Sierakowic i następnie przedłużona linia c Lęborka. Miasteczko jest w dużej mierze uprzemysłowione. Czynny je w nim POM, zakład utylizacyjny, młyny, tartak, mleczarnia. > wysoczyźnie stanęła rychło po wojnie okazała szkoła, czynny jest Gminr Ośrodek Kultury, księgarnia, zespół opieki zdrowotnej, apteka, restauri cja, kawiarnia itp. Z dawnego zespołu klasztornego zachował się kościół gotyc z XIII/XIV w., górna część wieży i hełm z XVII w. Bogate i ceni wyposażenie z XIV—XVIII w. Zbiory te wraz ze skarbcem zawierający wspaniałe, haftowane szaty kościelne (m. in. ornat z 1647, ważąt ok. 16 kg) tworzą niepowtarzalną ekspozycję dzieł sztuki. Najcenniejszy dziełem jest tryptyk z pocz. XVI w., okazale przedstawia się renesansov ołtarz główny z 1 poł. XVII w., z okresu gotyku pochodzi Ukrzyżowan z XIV w. i płaskorzeźba z alabastru pochodzenia angielskiego. Bogać wem zdobienia wyróżnia się barokowa tęcza i ambona z 2 pol. XVII v balustrada chóru itp. Pozostały jedynie resztki zabudowań klasztornych z piękną izl gotycką, mur klasztorny z XVII w., statua Św. Norberta z około 180 a za Radunią, na cmentarzu kaplica z 1754. Na wysoczyźnie, przy wyloc drogi do Gdańska wznosi się gotycki kościół św. Jana, z XVI w., heł wieży barokowy. Udajemy się w lewo, w kierunku na Gdynię. Po lew widać Szkołę Tysiąclecia, a naprzeciw, po drugiej stronie drogi cmenta wojskowy, na którym spoczywa 3900 żołnierzy radzieckich, poległyi w walkach pod Żukowem w marcu 1945. Po 5 km jazdy skręcamy we w Miszewo na drogę prowadzącą do Gdańska przez Wrzeszcz. Przejecha< szy nią 4 km zatrzymujemy się przy gdańskim lotnisku w Rębiechow zbudowanym przed kilkunastu laty, mającym połączenia liniai LOT-u z największymi miastami w kraju. Ulicą Słowackiego dostajer się po 12 km jazdy do Wrzeszcza, skąd kierując się w lewo dostajemy i ul. Grunwaldzką do odległego o 7 km Sopotu.

ocena 3,8/5 (na podstawie 91 ocen)

Zapraszamy nad morze do Polski.
wakacje, Pomorze, Wypoczynek, zabytki, Wielki Kack, Chwaszczyno, Kartuzy, Chmielno, Ostrzyce, Wieżyca, Żukowo, Rębiechowo, Wrzeszcz, Sopot