Noclegi nad morzem w Polsce

Latarnie morskie

06 czerwiec 2012r.

STILO W miejscu, w którym dzisiaj stoi latarnia, ustawiona była niegdyś drewniana stawa. Miała ona kształt smukłej, ośmiobocznej piramidy ściętej, o wysokości 22,5 m, pomalowanej w biało-czerwone pasy. Wieżę latarni Stilo zbudowano w latach 1904—1906 93. W przekroju poziomym wieża jest szesnastokątna, a jej największa szerokość w podstawie wynosi 7,3 m i zmniejsza się stopniowo ku górze, gdzie zakończona jest dwoma biało pomalowanymi galeriami. Korpus wieży pomalowano w pasy począwszy od góry, w kolorze czerwonym, białym i czarnym. Wysokość całkowita tej dziesięciopiętrowej wieży wynosi 33,4 m. Zasadniczą konstrukcję budowli stanowią skręcane ze sobą za pomocą śrub staliwne tubingi, których liczba w obwodzie wynosi 16. Wysokość każdego tubingu wynosi 950 mm, grubość ścianek 20 mm. Styki dwóch elementów uszczelnione są ołowiem. Od wewnątrz obiekt wyłożony jest grubym korkiem pomalowanym na biało. Latarnia stoi na najwyższej (45 m n.p.m.) w okolicy wydmie, 1000 m od linii brzegowej, w pobliżu wsi Oset-nik. Jej płaszczyzna ogniskowa znajduje się na wysokości 75 m, a światło widoczne jest z odległości 23 Mm. W czasie działań wojennych latarnia nie doznała większych uszkodzeń. Jedynie jakiś samolot, ostrzeliwując obiekt z broni pokładowej, zniszczył dwie szyby laterny i uszkodził pryzmaty. Latarnia mogła być uruchomiona już w kwietniu 1946 roku. Po latach, W ramach modernizacji, zainstalowana została na wieży nowoczesna lampa obrotowa, 3-tablico-wa PRB-21. Na każdej tablicy znajduje się po sześć żarówek oraz dodatkowo dwie żarówki na zasilanie z akumulatorów 94. Nowe światło rozbłysło w styczniu 1975 roku. CZOŁPINO Wysoka wydma (66 m n.p.m), na której zbudowana została latarnia, położona jest na zachód od jeziora Łebsko, w odległości 1050 m od linii brzegowej, na terenie Słowińskiego Parku Narodowego. Budowę realizowano na podstawie planów opracowanych w 1872 roku przez 94 Bardziej szczegółowy opis lamp obrotowych, patrz s. 83. 114 budowniczego E. Kummera. Z uwagi na trudny dojazd do miejsca budowy od strony lądu, wszystkie materiały budowlane dowoziły do brzegu barki. W celu sprawniejszego wyładunku materiałów z jednostek pływających na brzeg, wybudowano specjalny pomost95. W dniu 15 stycznia 1875 roku latarnia Czołpino oddana została do użytku. W laternie zainstalowano aparat Fresnela I klasy. Pięć koncentrycznych knotów spalało 830 g oleju mineralnego w ciągu godziny. Latarnia zużywała 3600 kg oleju rocznie. Dopiero w okresie międzywojennym zainstalowano w laternie oświetlenie elektryczne. Wysokość światła nad poziomem średniej wody wynosi 74,1 m. Pierwotnie było to światło białe, stałe, o sektorze świecenia 225° i o zasięgu około 22 Mm. Wieża latarni jest okrągła, z czerwonej licowanej cegły. Średnica wieży w podstawie wynosi 7 m, natomiast poniżej galerii — 6,2 m. Całkowita wysokość obiektu, mierzona od powierzchni terenu do daszku laterny, wynosi 25,2 m. Latarnię pierwotnie obsługiwało trzech latarników. Zabudowania mieszkalne i gospodarcze wieży położone są u stóp wydmy od strony lądu, około 1200 m na południowy zachód, i od strony morza są niewidoczne. Budowla wraz z zabudowaniami latarników przetrwała do naszych czasów bez zmian. Nie zniszczona w czasie działań wojennych, rozpoczęła swoją służbę w dniu 7 grudnia 1945 roku. ROWOKÓŁ Góra Rowokół (115 m n.p.m.) położona jest 7,3 km na południowy zachód od latarni Czołpino oraz 6 km od wybrzeża (54°39'26" szerokości północnej oraz 17°12'54" długości wschodniej). U podnóża góry znajduje się duża wieś Smołdzino. Owiana legendami góra Rowokół była w zamierzchłych czasach pogańskim miejscem kultowym. Stała tam kącina, poświęcona prawdopodobnie Swarożyco-wi, obok której palono nocą ognisko dające sygnały żeglarzom na morzu, oraz na przyległych jeziorach Łebsko i Gardno, niegdyś stanowiących zatoki morskie 96. W XII stuleciu zbudowano tutaj kaplicę poświęconą św. Mikołajowi, patronowi rybaków, marynarzy i korsarzy. Szli tutaj ludzie morza z pielgrzymkami, czynili śluby i składali ofiary. W o-kresie reformacji rozkradzio-no srebrne wota, a mury kaplicy zburzono. Rowokół był z dawien dawna znanym punktem pomocnym w nawigowaniu wzdłuż pomorskich wybrzeży. W najstarszej zachowanej flamandzkiej locji, pochodzącej z połowy XV wieku, a opisującej między innymi wybrzeża południowego Bałtyku, znajdujemy Rowokół pod nazwą Reuekoll. Rowokół znajdujemy również na jednej z najstarszych map nawigacyjnych, wydanej w Amsterdamie w 1543 roku, której autorem jest C. Anthonisz. Góra nosi tam nazwę Reefkol97. 96 F. T e t z n e r, Die Slovinzen und Lebakaschuben. Berlin 1899, s. 127. 97 A. W. L a n g, Seekarten der siidlichen Nord — und Ostsee. Hamburg 1968, s. 9 oraz tablica I. Należy stąd przypuszczać, że doceniając szczególne znaczenie wzgórza dla nawigacji, w czerwcu 1681 roku Ernest Bogusław, książę de Croy i Arschot przekazał komisji swój testament, w którym przeznaczył 200 talarów na budowę latarni morskiej na Rowokole 9S. Wola zmarłego nie została jednakże wykonana. Dlaczego — nie wiadomo. Akta tej sprawy, znajdujące się niegdyś w szczecińskim archiwum, zaginęły w czasie ostatniej wojny. Portret księcia Ernesta, z okresu gdy był on dwunastoletnim chłopcem, znajduje się w medalionie bocznego skrzydła ołtarza głównego w smołdzińskim kościele. Nagrobek księcia oglądać można do dziś w dominikańskim kościele Św. Jacka w Słupsku.