Noclegi nad morzem w Polsce

Dzieje Kartuz cz 1

17 czerwiec 2012r.

Dzieje, Pierwsze nieliczne ślady osadnictwa na terenie Kartuz pochodzą z epoki brązu (1700—700 lat p.n.e.). Bogaciej reprezentowana jest kultura wschodniopomorska z wczesnych okresów epoki żelaza (400—100 lat p.n.e.). Ludność tej kultury to Prasłowianie, przodkowie historycznych Pomorzan. Po tych ostatnich pozostał w najbliższym sąsiedztwie Kartuz wczesnośredniowieczny zabytek w postaci grodziska na południowym krańcu 222 m wysokiej Zamkowej Góry, leżącej około 3 km na południo -zachód od miasta w sąsiedztwie Jeziora Cichego. W tym czasie ziemia ta znajdowała się we władaniu książąt gdańsko-pomorskich, podległych zapewne od około połowy X w. królom polskim, a teren dzisiejszych Kartuz wchodził w skład kasztelanii chmieleńskiej. Po 1309 r. obszary te przeszły w wyniku zdradzieckiego zaboru w posiadanie krzyżackie. Założenie i dzieje klasztoru Kartuzów. W 1380 r. w wyniku zabiegów wielmoży pomorskiego Jana z Rusocina (niegdyś Różęcina) przybyli na Pomorze czterej zakonnicy z Pragi czeskiej z zamiarem założenia klasztoru kartuskiego. Jan z Rusocina nadał im w następnym roku trzy wsie: Kiełpino, Czaple i Gdynię. Zwierzchnik przybyłego zespołu mnichów Jan Deterhus przystąpił w 1381 r. do budowy klasztoru, w którym zamieszkać miał pełny konwent kartuzów. W 1383 r. nastąpiło zatwierdzenie przez kapitułę macierzystego klasztoru w Pradze nowej placówki zakonu i nadanie jej nazwy Paradisus Beatae Mariae Virginis, czyli Raj Błogosławionej Marii. Przeorem jej zamianowano Jana Deterhusa. Gdzie znajdowały się pierwsze budowle klasztorne, dokładnie nie wiemy. Jak wynika z opublikowanych ostatnio prac badawczych, w. mistrz krzyżacki Konrad Zollner dopiero w 1386 r. nadał mnichom teren dzisiejszych Kartuz i może dopiero wówczas przystąpiono do budowy wielkiego, zachowanego jedynie częściowo, zespołu budowli klasztornych. Na siedzibę konwentu wybrano niezwykle dogodny ze względu na przewidziane regułą odosobnienie, a także obronność przesmyk między jeziorami Wielkie i Małe Grzybno. Pierwsze jezioro uzyskało później swą dzisiejszą nazwę od bezpośredniego sąsiedztwa z klasztorem, a drugie od stojącej przez kilka wieków opodal brzegów karczmy w osadzie przyklasztornej. Osada ta, wymieniona w 1391 r. w związku z przyłączeniem jej do parafii kiełpińskiej, położona była w rejonie dzisiejszej ulicy Jeziornej i zamieszkana przez poddanych klasztoru. Obowiązkiem ich była praca na polach folwarku kartuzów, którego zabudowania stały po wschodniej stronie dzisiejszej ulicy Ks. Ściegiennego. Karczma klasztorna powstała prawdopodobnie w krótkim czasie, gdyż pierwsza wzmianka o niej pochodzi julż z 1418 r. W ślad za darowizną Jana z Rusocina poszły i inne hojne nadania, tak że w ręku kartuzów znalazł się niebawem olbrzymi majątek liczący kilkadziesiąt wsi, wiele jezior, rozległe obszary leśne, młyny, karczmy, domy w miastach itp. Warto pamiętać, iż konwent kartuski był od początku zarówno pod względem składu narodowościowego, jak i z ducha niemiecki. W okresie wojny 13-letniej współpracował gorliwie z Krzyżakami. Wojna ta przyniosła kartuzom poważne szkody, między innymi doszczętne ograbienie folwarku i klasztoru przez watahy żołnierskie w latach 1455, 1465 i 1466.