Noclegi nad morzem w Polsce

Przeszłość Łeby

21 lipiec 2011r.

Przeszłość. Łeba, nazywana także niegdyś Seszcze-wiczynem, jest starą, wymienianą niejednokrotnie w dokumentach osadą rybacką, zamieszkałą początkowo wyłącznie przez ludność słowiańską. Leżąc przy ujściu dość głębokiej rzeki Łeby posiada naturalny port rybacki, znany w wiekach średnich jako kryjówka piratów, a także przystań statków. Przywilej miejski, wzorowany na lubeckim, otrzymuje osada w roku 1357. W tym czasie wybudowano przy małym rynku ratusz i murowany kościół św. Mikołaja. Miasto uzyskuje również herb i pieczęć miejską z napisem łacińskim, brzmiącym w tłumaczeniu: Pieczęć miasta Łeboujścia. Średniowieczna Łeba znajdowała się około 1 km w prostej linii na północny zachód od dzisiejszego kościoła i leżała również na prawym brzegu rzeki Łeby, płynącej wówczas kilkaset metrów dalej ku zachodowi. Uległa ona jednak z czasem zupełnej zagładzie wskutek ogromnych powodzi, wywołanych przez sztormy morskie oraz w związku z przesuwaniem się na jej teren wydm wędrownych od zachodu. Wielka powódź trwająca od 11—17 stycznia 1558 r. zmusiła mieszkańców do porzucenia swych siedzib. Część ludności wywędrowała w inne okolice, reszta przeniosła swe domy i poczęła się budować na miejscu dzisiejszej Łeby. W 1572 r. przesiedlenie było całkowicie zakończone. Najdłużej pozostał kościół, który zburzono dopiero w 1586—90 roku celem uzyskania cegły na nową kaplicę. Dolna część wieży, widoczna wśród piasków, jpst jedyną pozostałością średniowiecznego miasteczka. Rzeka Łeba, zasypywana stale piaskiem, przesuwała swoje koryto ku wschodowi i zaczęła zagrażać nowej osadzie. Utrwalenie zasypujących ją wydm lasem i ujęcie brzegów w kamienną oprawę położyło kres dalszej wędrówce koryta. Roboty te wykonano pod koniec XIX wieku, skracając przy tym długość odcinka rzeki między jeziorem Łebsko, przez które przepływa.